Het is zaterdag 18 augustus en voor het eerst in mijn leven ga ik naar Lowlands festival. Waarom dit voor het eerst is ga ik nu eerlijk opbiechten. Het is mijn Lowlands ontmaagding omdat ik eigenlijk niet zo van het compleet uitzitten van meerdaagse festivals ben. Ik ben gehecht aan de comfort van een bed(matras) en ga het liefst gewoon lekker één dag maximaal, t.o.v mezelf 4 dagen op de slachtbank leggen. Zo weten jullie dat ook weer, eerlijkheid duurt het langst. Op 18 augustus gebeurde er dus iets bijzonders, ik bezocht samen met mijn vriendin Lowlands. Het festival waar ik enorm naar uitkeek, want ik was razend benieuwd of ‘alle wilde en positieve verhalen’ klopten.
Binnentreden in de wereld die Lowlands heet
Wat me opvalt als ik van Arnhem naar Biddinghuizen rijd is dat de logistiek erg smooth is geregeld. Parkeren Lowlands bezoekers, Backstage, Reception, ga zo maar door, alles is duidelijk en goed georganiseerd. Na een stukje lopen betreden we het festivalterrein, daar waar de vele tenten richting het daadwerkelijke feestterrein in alle hoeken en gaten staan geposteerd. Ik moet erg lachen, kamperen voor een paar dagen lijkt hier ineens wel erg gezellig met al die prettig gestoorde vrolijke mensen bij elkaar. Het ene na het andere creatieve spel van sponsors en merken popt op na het andere. Als marketeer met oog voor het creatieve kan ik dit zeker wel waarderen. Het is voor mij niet too much, het lijkt goed te goed te passen in het concept dat Lowlands heet. Veel ‘entertainment’ met humor en een knipoog naar muziek of met een maatschappelijk spelelement.
Als festival lover ben ik wel wat gewend, toch kreeg ik kriebels in mijn buik toen ik de laatste 10 km naar Lowlands reed. Mijn vriendin werd gek van mijn onrustige stuitermodus. Wat zou ik gaan zien, gaan voelen en kon Lowlands me (nog) verrassen? Vooraf vroeg ik via mijn persoonlijke Instagram, Facebook en Festival Lovers Instagram wat ik moest gaan zien. Wat ik terug kreeg was in ieder geval : Richie Hawtin, N.E.R.D., Grizzly Bear en Sophie. Daar voeg ik nog wat artiesten, te vinden in het handige blokkenschema, en ruimte voor verrassing en ontdekking aan toe en we kunnen écht (voorbereid) het terrein op.
Fakkin Druk en toch ‘verdammt’ nice
Voor iemand die vaker zijn intreden doet op technofestivals dan ergens anders valt me de enorme drukte ‘op iedere plek’ direct op. Ik moet er even aan wennen. Niet dat het op technofeesten niet druk is, maar mensen zijn op techno- en house feesten gevoelsmatig meer aan het dansen dan dat zich overal in welke positie dan ook 🙂 op het terrein ophouden. Op Lowlands is het gewoon overal gezellig, mensen zitten, liggen, staan, springen en dansen. Lekker sfeertje hoor!
We stranden bij de Koreaanse eethoek en zien ook een te gekke What’s Happening Area waar mensen in hun badmuts(ja soms alleen in hun badmuts) van silent disco staan te genieten. Dat voelt meteen allemaal comfortabel aan en ik zit er lekker in. In de wereld die Lowlands heet kun je behalve topbands, dj’s en elektronische acts ook genieten van een Internationale wijk aan eten. Daar werden deze jongen en zijn vriendin enorm blij van. Dan nog even langs de alternatieve vintage straat lopen en met een cocktail van het uitzicht op Alpha en rest van het terrein genieten. Je zou bijna vergeten dat de kern nog steeds muziek is dat Lowlands heeft gemaakt tot waar het nu staat. Inmiddels is Lowlands al lang en breed, veel meer dan dat, het is een unieke stad. Lowlands City in de polder herrijst jaarlijks van donderdag tot en met maandagochtend. Het is erg indrukwekkend deze stad.
Music is the answer
Bands, elektronische acts, dj’s en meer. Ik heb het wel even nodig nu. Ons oog valt op de X-Ray tent (hangar). Deze mooie area en het sfeertje voelen aan als een alternatief café waar obscure en tevens lekkere gekke bands je willen overweldigen. Phlake uit Kopenhagen speelt er als we naar binnengaan. Iedereen geniet zichtbaar op zijn eigen manier. De één met zijn ogen dicht bewegend, een ander danst zijn voetjes eraf. Wij bewegen ook wat genietend door de tent. Lowlands is muzikaal nu ook echt aan voor ons!
In de Lima zien vervolgens een stukje van de Brit, Sam Fender. Bij deze man, die oog heeft voor wat er in de wereld speelt en daar voor opkomt, lijkt muziek maken als ademen. Het gaat hem niet alleen makkelijk maar ook nog eens sierlijk af. Lekker optreden Samwise! Grizzly Bear is een band, die ik absoluut graag wilde zien (en ook als tip van een festival lover kreeg aangedragen). Al was het maar even een moment. Daarom besluiten we tegen het einde van Fender naar de 4 beren te gaan in de Heineken tent. Heel ‘prettig’ is misschien niet direct wat je zou verwachten bij een band waarvoor je Sam Fender verlaat, maar het voelt als een prettig warm bad (waar je in stapt als je Grizzly Bear hoort).
Toe aan dansen en funk
Als fervent Soul, R&B en Hip hop liefhebber heb ik me als kind wel eens afgevraagd of ik niet had moeten gaan breakdancen of rappen. Had ik daarvoor gekozen dan weet ik nog niet of ik zoveel soul en funk had kunnen hebben als Nile Rodgers. De man is bijna 66 jaar en samen met zijn band Chic is hij het toonbeeld van IKIgai. Voor de mensen die niet weten wat IKIgai is, dat gaat erover dat je langer leeft wanneer je een levensdoel hebt (los van je of met pensioen gaat op je 67e). Het levensdoel van Nile is: mensen vermaken, plezier maken op het podium en de liefde voor muziek delen. Dat verklaarde de magnifieke gitarist tijdens ‘het kippenvelmoment op Lowlands’ emotioneel in een betoog. Dit vertelde hij naar aanleiding van het feit hij die dag kankervrij was verklaard. Een onverwacht, kwetsbaar en zeer mooi monoloog van een artiest die al speelde met alle grote der aarden, zoals Bowie, Madonna, Gaga en Prince.
Het is wel een droom voor mij die uitkomt om Nile Rodgers en zijn band te zien spelen (en van zo dichtbij). De man danst beter dan ik op 37e en de band blaast in no-time de gehele Bravo tent van links naar rechts en boven naar beneden. Niemand staat stil, mensen zijn euforisch en bij mij staat het kippenvel zelfs op plekken waar ik niet wist dat het kon staan. Fe-no-me-naal Mister Nile Rodgers & Chic..wauw.
Alpha mannen
In de mooie Alpha tent, die open is en letterlijk en figuurlijk toegankelijk aanvoelt zien we voor en na koning Nile en Chic: De Staat en James Bay. Artiesten die goed passen op deze plek. De Staat is voor mij een volwassen band. Een band waarbij je gewoon lekker achterover leunt of springt als zij het Lowlands podium betreden. Ze zijn veelzijdig, verrassen je en brengen je helemaal in de vibe die Lowlands heet. Doen wat je niet laten kan.
James Bay is de een singer/songwriter die menig vrouwenhart doet smelten. De man speelt niet op de gebaande paden, maar kiest deze dagen voor een nieuwe sound. Naast de bekende hits is dit een mooie afwisseling. Een optreden van Bay voelt aan als een optreden in een klein zaaltje van 20 mensen. Intiem, dichtbij en goed! Je vergeet even dat je met duizenden mensen om je heen naar James Bay staat te luisteren. Dat is ook Lowlands, van klein naar groot, serieus naar lekker gek met een vleugje humor.
Canadian Techno Wizard
Wie techno zegt denkt aan Detroit, maar ook aan Frankfurt (Sven Väth), Berlijn en aan Richie Hawtin. De Canadese Brit draait al decennia mee en is toonaangevend in de techno scene. Richie Hawtin besloot een tijdje terug het roer (weer)helemaal om te gooien en een nieuwe liveact op te zetten met een batterij aan instrumenten en computers onder de naam: Richie Hawtin Close. Dat moest ik zien!
Vanaf minuut 1 was duidelijk zichtbaar dat de alleskunner een muzikaal tovenaarsaltaar had gemaakt met een zeer imposant uiterlijk. Als een kind zo blij liet ik ‘de mist’ van het begin van de act en zeer prikkelende intro tot mij komen. Dit was gewoon spannend. Wat ging er gebeuren? Kon hij het nog, kon hij mij technoot van het eerste uur nóg verrassen? Ja hoor, vol overtuiging kwamen daar ineens die vol pompende bassen door elkaar, achter elkaar die mij en de duizenden mensen in de Bravo tent in vervoering brachten. Mijn vriendin en ik konden niet stoppen met dansen. Wat een heerlijkheid. En wat knap. Want een band, die de menigte opzweept met hun gejoel/gezang is natuurlijk al knap en fijn. Maar een act met slecht één muzikant (zonder zang) gek maakt, vind ik persoonlijk misschien nog wel veel knapper. Richie Hawtin is met recht (nog steeds) één van de toonaangevende mensen in de wereld van de techno en house muziek. Dit was wel het hoogtepunt van de dag voor mij persoonlijk.
Entertainment
Het werd al even genoemd aan het begin van het artikel, alle spelen, gekkigheid en entertainment op het Lowlands festival. Ik werd verrast door de creativiteit van de organisatie op de (loop)paden van de ene naar de andere grote stage. Aan alles leek gedacht, er was echt voor ieder wat wils. Wil je even lekker naar muziek luisteren dan kun je opgaan in een silent disco met select gezelschap (maar wel met een badmuts op!).
Ook kun je op het festivalterrein een Powerwash ondergaan. Iets wat na een dag of nachtje (nog niet) douchen geen overbodige luxe zal zijn. Het werkt zo: achter een muur van wasmachines vinden de festivalgangers een schuimparty met dj’s zoals Trafassi (Kleine Wasjes, Grote Wasjes). Te grappig wat je allemaal tegenkomt aan games, eet mogelijkheden en aan je fit- en alertheid te werken.
Lowlands Festival is een eigen wereld vol entertainment, maar vooral liefhebbers van muziek en levensgenieters. Wat een dag! Met een zeer voldaan gevoel nemen we afscheid van een pracht van een festival. Lowlands zit vol verrassingen en lekkere prikkelingen voor het oog, oren en zelfs de neus en de mond. Lowlands heeft hét, de wilde en positieve verhalen zijn zeker waar! Hier moet je heen.
