Soms zijn er van die vraagstukken waar je gewoon geen antwoord op hebt. Zo ook deze, en na afgelopen weekend kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. “Waarom, waarom in vredesnaam ben je nooit eerder op Soenda Festival geweest?”
Jarenlang heb ik met veel plezier de indoor-edities van Central Studio’s bezocht. Helaas krijgt deze locatie een andere bestemming, wat heb ik veel pasjes/hakjes gezet hier, in de tijd dat ik nog full-time gabber was. Ook de fantastische setting van DeFabrique mag ik graag bezoeken. Tel daarbij op dat ik zoveel artiesten (Comrade Winston, Hush and Sleep, SPFDJ, VTSS, Ghost in the Machine, Tommy 4/7, KI/KI, Parrish Smith, Matrixxman, 9×9 en Randomer solo (niet als onderdeel van Headstrong of een andere b2b) enzovoort enzovoort) voor het eerst zag op een indoor editie van Soenda en mijn eigen vraagstuk word nog vager.
Soenda Festival 2022
Afgelopen zaterdag was het dan zo ver, Soenda Festival. Na al die jaren van feesten veranderd er maar niets aan mijn ritme. Altijd moeilijk vroeg wakker, niet kunnen eten, zenuwachtig, niet stil kunnen zitten en alles 138 keer checken voor ik de deur achter me dicht doe.
De lijn omhoog was fantastisch en de weersvoorspelling kon niet beter wat mij betreft. Niet te warm, niet te koud. De stoptrein richting Utrecht Overvecht raakte per station voller en voller met mensen die duidelijk een dagje gingen feesten. Op Overvecht aangekomen bleef de hele meute zitten terwijl ik zeker dacht te weten er hier uit te moeten. Na een korte vraag aan een groepje voor me “Jullie gaan toch ook naar Soenda” en het daaropvolgende antwoord “nee man, wij gaan naar Geheime Liefde” restte mij 1 ding; Run Forrest,Run! Haha ik wist me net voor dat de deuren dichtsloegen naar buiten te gooien.
De pendelbus stond pal voor de deur, elke 10 minuten vertrok er 1 richting Soenda Festival. Top! Vlak voor het terrein afgezet en tijdens de wandeling naar de ingang viel het me op dat er om de zoveel honderd meter 2 dixies en een urinoir toren stonden evenals vele vuilnisbakken. Absoluut een meerwaarde na wat biertjes in de trein. Waar dames zich sowieso al moeten behelpen zie je over deze afstanden altijd elke boom onder geplast worden door de heren. Hele goede service! Ik had voor het eerst in mijn leven een ticket gekocht via ticketswap en toen de dame bij de entree vaststelde dat mijn ticket niet gescand kon worden kreeg ik een kleine paniek aanval. Na een bezoek aan de service balie was dit probleem gelukkig opgelost en kon de dag beginnen.
Een goede start
Ik ben altijd heel vroeg op een feest, ik vind het fijn in de rust even in te komen. Wat is waar et cetera. Dat maakt ook dat het regelen van een kluisje en tokens snel geregeld waren. Vanuit de kluisjes liep je in 1 echte lijn naar de Komodo stage, imposant vanaf de verte. Ik besloot deze voor het moment even links te laten liggen om naar Java te lopen. MCMLXXXV (bekend van Herrenscheide, een wat alternatiever gezelschap binnen de techno scene) stond op het punt te beginnen. Wat een genot, hele strakke mix, hele fijne platenkeuze. ROD was zeker een half uur voor aanvang van zijn set al op het podium en hij zag dat het goed was, hij stond te genieten net als het publiek al.
Zoals gezegd nam ROD de tafels over. Wat een veelzijdige man is hij toch. Met de muziek van zijn alter ego Benny maak je me niet heel blij, maar ik kan heus horen dat hij dat goed kan. Maar boek ROD voor een stomping techno of acid set en hij is je man. Gisteren kwam ROD voor een 90s set. Het werd 1 feest der herkenning en ROD bewees maar weer eens wat heel veel mensen fout zien tegenwoordig in mijn ogen, namelijk een track hoeft niet 155+ bpm te hebben om hard te zijn. Een 135bpm track met een goede groove komt misschien nog wel veel harder binnen. Genieten!
Sowieso was de Java een fantastische stage. De ‘zone’ wat lager waarna het terrein geleidelijk omhoog liep in een soort cirkel. Bars dichtbij, mooi decor, een geweldige opstelling van de lasers, de toiletten ernaast en een stel speaker waar je bang van word. Qua gevoel op zondag trek ik dag feesten tegenwoordig beter als rave-vampiertje spelen, maar nacht feesten bieden toch meer dat echt rave gevoel voor mij, en dan met name de duisternis. Maar hier klopte alles om dat gevoel te evenaren. De setting, het decor, rookmachines overal en nergens waardoor de zone vaak 1 grote mistige beukende massa was. En zoals gezegd een fantastische ADHD lichtshow.
De foodcourt
Een half uur voor zijn einde maakte ik de oversteek richting Komodo, wat een pokke-eind lopen was. Maar goed, beetje kalmpjes aan struinen kan ook wel fijn zijn. Onderweg gezien hoe de andere area’s losgingen, tof om te zien maar verder ben ik er niet geweest. Langs de foodcourt gelopen en die was indrukwekkend. Ik zelf eet niet meer als een banaan op een feest maar mocht je willen… Frituur, Italiaans, Humus, Surinaams, Fruit Kebab, een hotdogtent, broodjesbar, loempia’s en nog veel meer. De keuze was reuze. Dat gezegd hebbende, alle faciliteiten waren top. Toiletten overal snel en op loopafstand, bars ruim aanwezig en snel van service.
Ik heb zelf helemaal niks met alle rand-activiteiten rondom een feest. Ik kom voor de muziek en niks anders, maar als je er zin in had kon je naar een bioscoop, er waren hottubs, er waren schommels et cetera.
Bij Komodo aangekomen zag ik tot mijn grote vreugde dat de tent maar 1 ingang had, de achterkant. Dit komt de kwaliteit van het geluid absoluut ten goede. Geen enkele snare, hi-hat of kick gaat verloren. De jongens van SHDW&Obscure Shape hebben de periode tijdens Covid gebruikt om hun geluid ietwat aan te passen, ze zijn meer richting eind 90, begin 00 ‘groovy doch stevige techno’ gegaan. Het was genieten hier, en toen ze Monika Kruse – Latin Lovers (Eric Sneo mix) draaiden stond het kippenvel in mijn nek. Wat een fantastische plaat, die vocal hypotiseert!
Terug gelopen richting Java, want Paula Temple stond te beginnen. Zoals altijd, 1 woord, beest! Wat een geweld. De ene track nog viezer dan de ander, het techno treintje denderde stevig door. Tijdens haar set kwam ik front row Oguz tegen. Die stond maximaal te vlammen, top, een artiest moet verliefd zijn op de dansvloer. Dat was hij!! Even kort gesproken en toen weer verder.
Dit leidt ook naar het enige minpuntje van de dag. Op voorhand dacht ik al, Temple om 16.30 gevolgd door Sims en Sandrien gaat niet werken. Zo geschiedde, Temple bleef maar pompen, haar gashendel was weer eens kapot. Nog de GITM remix van PitchHiker gehoord en ze eindigde met één of andere 170bpm Gabbah-distorton plaat wat het echt onmogelijk maakte voor Sims en Sandrien om het publiek te pakken tijdens het begin van hun set. Een artiest laat zich natuurlijk niet beteugelen, en dat zou ook niemand moeten willen maar iets minder schofterig hard eindigen was in mijn ogen wel collegiaal geweest richting Sims en Sandrien. Java stroomde leeg en hoewel ik heel veel houd van het geluid van beiden was ook ik iemand die vertrok. Gelukkig voor Sims en Sandrien kwam er tegelijkertijd weer een grote massa Java juist inlopen.
Weer dat end richting Komodo, aangekomen om binnen te vallen bij D.dan en Hyperaktivist. Ik ken ze alleen solo en hun geluiden verschillen behoorlijk, ik was benieuwd. Intrigerend, hard, losgaan. Dat gold voor iedereen in de tent. Het feest was compleet. Zoveel blijde gezichten, pompende vuisten, rare smoelwerken en gekke pasjes. Heerlijk.
Rebekah begon hierna. Mijn absoluut favoriete artiest, zet haar tegenover wie dan ook en ik ga altijd voor Rebekah. Ondanks mijn voorliefde voor 90s techno houd ik zo verschrikkelijk veel van artiesten als SNTS, Temple, GITM, Perc, Headless Horseman en dus Rebekah als favoriet. Vies , hard, industrieel! Ze draaide nog een Dion track – Sex in the Warehouse. Ik zou Dion niet willen betitelen als een pure techno artiest maar binnen het Nederlandse harddance-meets-techno genre is hij samen met Oguz de rijzende ster. Ik trok het niet in Komodo op dat moment, hierover later iets meer, het was te warm. Het was te druk. De kicks te hard. Voordat ik besloot om weer de oversteek richting Java te maken om Blawan voor het eerst te zien draaide ze nog DXPE – ‘Don’t touch my beats’. Heerlijke stomper!
Goed, Blawan dus voor de eerste keer. Fan-fucking-tastisch!!
Ik kende geen enkele track, maar als ik een uur lang met mijn ogen dicht sta te dansen is het goed. Ik kan zijn set niet anders omschrijven. Gewoon 1 grote hypnose. Het was vreemd, onvoorspelbaar, hard maar ontzettend groovy.
Na het ongeëvenaarde Bauhauz afgelopen week plus de 10k avond4daagse die ik deze week met mijn oudste dochter gelopen heb was ik er hier na eigenlijk wel klaar mee. Het lijf wou niet meer.
Tegen beter weten in ben ik toch weer naar Komodo gelopen. ADD stond te beginnen. AnD vs Dasha Rush. Waar AnD allang geen AnD meer is omdat de heft hiervan(Slave to Society) zich tot de obscuurdere kant van de techno heeft gekeerd, lees PRSPCT achtige taferelen. Ik moest ze even zien. Maar de koek was op. Plus de wetenschap dat ik ADD over 2 weken weer zie op Amsterdam Open Air maakte de keus helaas maar noodzakelijk. Lekker naar huis! Het was absoluut genieten. Van de mensen, van de productie, van de muziek. Complimenten voor de fotograaf Mark Richter.
Soenda, tot volgend jaar! 
Comments